Maciej Żemojtel – Z wykształcenia leśnik, z zamiłowania od ponad dwudziestu pięciu lat aktywny górołaz. Istotą świadomej turystyki jest jego zdaniem chęć (czy też: wewnętrzna potrzeba) poznawania i odkrywania dla siebie fragmentów świata w każdym ich aspekcie: geograficznym, przyrodniczym i ludzkim, zawartym w historii oraz kulturze mieszkańców. Uważa przy tym, że kategorie egzotyki czy „odległości od domu” są w tym przypadku drugorzędne – liczą się przede wszystkim: uwaga, jaką obdarzamy spotykanych ludzi i „otwarte oczy” (w tym sensie podróżować – w pełnym tego słowa znaczeniu – można np. po okolicach Łomży). Sam, począwszy od końca lat 80., systematycznie eksploruje z plecakiem i namiotem kraje i góry Europy Środkowej i Południowo-Wschodniej.
Prawdziwą jego pasję stanowią Karpaty rozumiane jako wieloskładnikowy fenomen kulturowy i geograficzny. Przez ostatnie ćwierćwiecze schodził je wzdłuż i wszerz, zapuszczając się także w miejsca rzadko z nimi kojarzone i niemal nieodwiedzane przez turystów z Polski – jak położone w Austrii Wzgórza Hainburskie czy węgierskie Góry Zemplińskie). Szczególną atencją darzy Karpaty ukraińskie i rumuńskie, które odwiedzał, jak dotąd, po kilkanaście razy – o każdej porze roku, wędrując pieszo lub na nartach turowych. Za cel wycieczek obiera najchętniej odludne, trudno dostępne i rzadko odwiedzane rejony, gdzie turysta może liczyć jedynie na mapę, kompas i własne umiejętności. Nie znaczy to jednak, że nie można spotkać go na uczęszczanych beskidzkich szlakach – zawsze podkreśla, że każda część Karpat ma swój własny niepowtarzalny klimat, a także mniej lub bardziej interesujące oblicze kulturowe, zaś obserwacja teraźniejszości danego regionu może być nie mniej pasjonująca niż studiowanie jego historii. Jest jednym z założycieli Klubu Karpackiego (www.klub-karpacki.org).
Poza Karpatami, wędrował także po górach Albanii, Armenii, Bułgarii, Chorwacji, Czarnogóry, Gruzji, Kosowa, Macedonii i Słowenii. Na Bałkanach od kilku lat najczęściej wraca na pogranicze czarnogórsko-albańskie, gdzie poza penetrowaniem kolejnych masywów pogłębia znajomości z miejscowymi góralami.
Jego związki z górami wychodzą poza turystykę. Przez wiele lat okresowo mieszkał w Wołowcu w Beskidzie Niskim, gdzie wraz z przyjaciółmi zajmował się m.in. hodowlą kóz i pracował w schronisku PTTK na Magurze Małastowskiej. Z Beskidem Niskim, obok spędzonych w nim lat i kilku przyjaźni, łączą go także badania terenowe prowadzone w trakcie studiów na Wydziale Leśnym Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, dotyczące drapieżnych chrząszczy zamieszkujących obszar Magurskiego Parku Narodowego.
Obecnie mieszka w Krakowie. Od 2006 roku związany z wydawnictwem Bezdroża jako autor, redaktor, aktualizator i konsultant. Autor poradnika turystyki zimowej Narciarstwo tourowe, śladowe i biegowe (2006), współautor przewodników Bieszczady (2011) i Tatry Polskie (2011). Z Bezdrożami współpracował także przy okazji opracowania przewodników Transylwania. Twierdza rumuńskich Karpat (2003), Rumunia oraz Mołdowa. Mozaika w żywych kolorach (wyd. IV, 2011), Beskid Śląski, Żywiecki i Mały (2013) oraz Czarnogóra. Fiord na Adriatyku (wyd. VI, 2014). Teksty krajoznawcze i zdjęcia publikował też w innych przewodnikach wydawnictwa Bezdroża i Almanachu Karpackim „Płaj”.
